آرزوهام یا چی؟!

دارم به این روزهای پر فراز و نشیب ذهنی فکر میکنم. به وقت هایی که سر تصمیم هام و فکر بهشون صرف شد. "تصمیم" همیشه بزرگترین چالش زندگیم بود و فکر کنم قشنگترین و سخت ترین قسمت زندگی همینه. گریز توامان از این دو صفت. هی م و م تو 23 سال و 5 ماهگی. دارم میترسم از بزرگ شدن. اما میخوام امیدوار باشم به روزهای خوبی که در راهند. میخوام تف بندازم تو صورت ناامیدی و ترسم از اینده همیشه مبهم. میخوام از تنهایی رشد کردن نترسم.من که همیشه تنها بودم. میخوام به همه ارزوهام جامه عمل بپوشونم. برم دنبال خواسته ها و رویاهایی که خواب و خوراک رو ازم گرفت. رویاهایی که در 23 سالگی متولد شد در من. و قبلش حتی به خودم اجازه نمیدادم بهشون فکر کنم. میترسیدم. از مواجهه با تصمیم های بزرگ هراس داشتم. اما میگن باید با ترست روبه رو بشی. نترسی و قدم بگذاری تو مسیر ترسهات . تا کمرنگ بشن. تابفهمی قدرت تو از ترسی که موجب ضعف تو میشه بزرگتره. این روزها حتی خودخواه شدم. فقط به خودم و رویاهام فکر میکنم. به اینکه اینهمه تلاشم برای دیده شدن، برای رسیدن به چیزی که ارزوش رو داشتم. نه من این رو نمی خواستم. من برای اینکه ارشد این رشته رو بخونم متولد نشدم. من حرفی ندارم در این حوزه. من از مسیرم لذت بردم اما از هدفم نه. فکر می کردم اگه به این هدف برسم قراره اتفاق های خیلی بزرگی رقم بزنم. نامید نیستم. به هیچ وجه. اما میدونم این مسیر مال من نیست. یا من مال این مسیر نبودم. شاید اشتباه کردم. اره اقرار میکنم به اشتباهم. اما میتونم جمعش کنم. میتونم خودم رو بسپارم به دست خدایی که هرگز تنهام نگذاشت و نمیذاره. مهم نیست حرف اطرافیانم من خودم میدونم تو مسیر تجربه ام. تو دهه تجربه و ممکنه خیلی زمین بخورم و پا بشم. میدونم ممکنه راه های مختلف رو نصفه نیمه برم. پشیمون هم نمیشم هرگز. این دهه برای من یعنی تجربه های خودم و استفاده از تجربه های دیگران میدونم مسیر سخت و شیرینی در پیش خواهم داشت. میدونم انصراف از ارشد برای اینکه کار کنم و به رویاهام بپردازم. ممکنه سخت باشه ممکنه اطرافیان حرف زیاد بزنن اما من باید قوی باشم. باید بفهمم خواسته ام به قدری بزرگ هست که نشه یه شبه بهش رسید. باید تلاش کرد. باید سختی کشید. باید این مسیر رو رفت. باید بیخوابی کشید. اما شیرینه که به دانشگاه مورد علاقه ام، به شهر و کشور مورد علاقه ام. به پختگی. به چدا شدن. به زندگی تنها بدون مامان و بابا. بدون خانواده تو یه کشور غریب چقدر میتونه بزرگم کنه. و من "پریسا" این روزها نیاز دارم بزرگ بشم. مستقل باشم. برای ارزوهام به خودم سختی بدم. حرف بشنوم گاهی. گاهی حمایت بشم. اما باید برم و بسازم رویاهامو. میدونم که میتونم میدونم که اگه تنبلی رو کنار بگذارم میتونم به خواسته ام برسم. من میتونم . اینجا مینویسم. تو 23 سال و 5 ماهگی . که پریسا در 5 سال اینده اش به رویایی که تو 23 سالگی درش متولد شد میرسه. مهم نیست چقدر سخت. مسیر همیشه سخت و لذت بخشه برام. لذذت بخش تر از هدف. و این حس زندگی رو در من بیدار میکنه.